Η γειτονιά του Ψυρρή, όπως και το υπόλοιπο ιστορικό κέντρο της Αθήνα γύρω από την Ακρόπολη, περνά έναν νέο κύκλο αλλαγών. Χώροι βιοτεχνικοί και εμπορικοί, μετατρέπονται κυρίως σε χρήσεις τουρισμού και εστίασης. Αυτή δεν είναι η πρώτη, και δεν θα είναι η τελευταία αλλαγή που θα υποστεί. Αυτό που καθιστά αυτό το κομμάτι της Αθήνας ακαταμάχητο, είναι ότι περιέχει, στα κτίρια, στα σοκάκια και στις πλατείες του, ίχνη από όλες τις φάσεις που έχει περάσει στα 3500 χρόνια της ιστορίας του - λίγα πράγματα παραμένουν εξ ολοκλήρου ανέγγιχτα. Όταν το περπατάς ή το επισκέπτεσαι, αισθάνεσαι και ζεις μια πολυδιάστατη ιστορία της ανθρωπότητας, που παραμένει ζωντανή και εξελίσσεται συνεχώς, μία εμπειρία πολύ διαφορετική από άλλα διατηρητέα τμήματα πόλης, όπως λχ η Βενετία, η οποία έχει γίνει ολόκληρη ένα μουσείο, παγωμένο στον χρόνο.

Η δυναμική εμπειρία του επισκέπτη του κέντρου της Αθήνας, εν μέσω των πολλαπλών στρωμάτων και ιχνών ανθρώπινης δραστηριότητας, αποτέλεσε το έναυσμα για την διαμόρφωση της πρότασης επανάχρησης του κτιρίου γραφείων επί της Κακουργιοδικείου 4, μερικά βήματα από την Ακρόπολη των Αθηνών, σε σουίτες φιλοξενίας. Σε αντίθεση με τις περισσότερες πρόσφατες ανακαινίσεις κτιρίων στην περιοχή, όπου ο σχεδιασμός τείνει να αντικαταστήσει την όψη της προηγούμενης χρήσης τόσο μέσα όσο και έξω, στο Μόνα τα νέα στοιχεία που διαμορφώνουν την όψη και το εσωτερικό, είναι τα ελάχιστα δυνατά, και αφήνουν τα στοιχεία της προηγούμενης χρήσης όσο γίνεται στην μορφή που τα βρήκαμε.

Πρώτα διατάξαμε τα δωμάτια ώστε να βλέπουν όλα μπροστά, σε άμεση -και ισότιμη- επαφή με τη ζωή της πόλης. Κατ’ αυτό τον τρόπο, ο διάδρομος, που βρίσκονταν στο κέντρο της κάτοψης, βρέθηκε προς τον ακάλυπτο, με φυσικό φως. Προκειμένου να αποφευχθούν εκτεταμένα τρυπήματα στις πλάκες, οι σωληνώσεις για τα πολλά νέα λουτρά και κλιματιστικά, τοποθετούνται κατά μήκος της πρόσοψης μέσα σε 6 νέες χαλύβδινες στήλες, που ακολουθούν την υφιστάμενη όψη. Οι νέες τοιχοποιίες έγιναν από ξηρά δόμηση, με διατομές τέτοιες ώστε να επιτυγχάνονται πολύ υψηλές προδιαγραφές ηχομόνωσης, θερμομόνωσης και πυραντοχής. Αφήνονται παντού λευκές και απέριττες, χωρίς σοβατεπί και με θύρες με κρυφή κάσα και τα γεωμετρικά απλούστερα ξενοδοχειακής λειτουργίας χερούλια. Οι τοιχοποιίες τερματίζουν στις αυθεντικές οροφές, δάπεδα και τοίχους άμεσα και απότομα, δημιουργώντας έτσι μία γόνιμη αντίθεση -και μετατρέποντας όλα τα as found στοιχεία του κτιρίου σε έργα τέχνης. Τα εσωτερικά ντύθηκαν από τον ιδιοκτήτη με αντίκες, χειροποίητες ιδιοκατασκευές, χαλιά, ημιδιάφανες κουρτίνες, φυτά και έργα τέχνης με μουσειακή επιμέλεια, σε έναν γόνιμο και απολαυστικό διάλογο μεταξύ του διαχειριστή του χώρου και των αρχιτεκτόνων.

Οι κοινόχρηστοι χώροι του κτιρίου συχνά μετατρέπονται σε εκθέσεις έργων τέχνης από καλλιτέχνες και γκαλερί που έλκονται από την έντονη διχοτομία μεταξύ των απλών κατάλευκων νέων, και των φθαρμένων αυθεντικών στοιχείων του κτιρίου. Η έντονη αυτή αντίθεση, τραβάει τον επισκέπτη ταυτόχρονα πίσω στον χρόνο, και τον τοποθετεί ταυτόχρονα στέρεα στο παρόν και το μέλλον. Η αρχιτεκτονική γίνεται η πλατφόρμα που αφήνει και στηρίζει τον συγκερασμό της ιδιοσυγκρασίας της περιοχής, του κτιρίου και του ιδιοκτήτη, δημιουργώντας μία εμπειρία μοναδικά αθηναϊκή.